प्रेम नेहमी मोठ्या घोषणा करत नाही.
कधी ते शब्दांआड लपलेलं असतं,
कधी न लिहिलेल्या कवितेत,
तर कधी मनात राहूनही न सांगितलेल्या भावनेत.
ही love poem in Marathi अशीच एक कथा आहे—
जिथे कविता फक्त वाचण्यासाठी नाही,
तर समजून घेण्यासाठी लिहिली जाते.
ही गोष्ट आहे एका कवीची, एका वाचिकेची,
आणि त्या प्रेमाची—
जे शब्दांपेक्षा शांत होतं, पण खोल होतं.
Love Poem in Marathi: स्टेशनवरची एक शांत भेट
सकाळची लोकल.
घाई, गर्दी, आणि चेहऱ्यावरची उदासीनता.
अर्जुन रोज याच लोकलने प्रवास करायचा.
खिडकीजवळ उभा राहून,
तो वहीत काहीतरी लिहायचा.
तो स्वतःला कवी म्हणवून घेत नव्हता.
पण शब्द त्याच्याकडे यायचे—
आपोआप.
एक दिवस समोरच्या सीटवर ती बसली होती.
मृणाल.
हातात पुस्तक,
डोळ्यांत स्थिरपणा.
नजरेतून सुरू झालेली ओळख
अर्जुन लिहित होता.
मृणाल वाचत होती.
काही वेळाने तिने डोकं वर केलं.
वहीकडे पाहिलं.
ती हसली.
“कविता?”
तिने विचारलं.
“प्रयत्न,”
अर्जुन म्हणाला.
तेवढंच.
पहिली कविता, पहिली जाणीव
दुसऱ्या दिवशी मृणाल पुन्हा होती.
या वेळी तिने वही मागितली.
अर्जुनने एक कविता दाखवली—
ती love poem in Marathi होती.
तू समोर असताना शब्द थांबतात,
मन मात्र भरून बोलत राहतं,
कविता लिहायची होती तुझ्यावर,
पण तूच कविता वाटू लागलीस.
मृणालने वाचली.
काही बोलली नाही.
पण तिने वही परत दिली नाही.
शांतता, जी जवळ आणते
त्या दिवसानंतर ते रोज भेटू लागले.
ना ठरलेलं,
ना बोललेलं.
कधी कविता,
कधी पुस्तकांची देवाणघेवाण.
प्रेमाबद्दल कोणीच काही बोलत नव्हतं.
पण ते होतं.
Love Poem in Marathi: न बोललेली भावना
अर्जुन लिहित राहिला.
मृणाल वाचत राहिली.
कविता आता फक्त त्याच्या नव्हत्या.
त्या दोघांच्या झाल्या होत्या.
एक कविता खास होती:
प्रेम व्यक्त करायचं नसतं कधी,
ते शांतपणे टिकवायचं असतं,
तू समजून घेतोस म्हणून,
मी अजून लिहितोय.
मृणालने ती वहीत खूण करून ठेवली.
आयुष्याचा वळणबिंदू
एक दिवस मृणाल आली नाही.
दुसऱ्या दिवशीही नाही.
तिसऱ्या दिवशी एक चिठ्ठी मिळाली—
“मी शहर बदलतेय.
काही गोष्टी सांगता आल्या नाहीत.
पण कविता वाचते राहीन.”
अर्जुनची लोकल धावली,
पण मन थांबलं.
शब्द उरतात, आवाज नाही
मृणाल गेली.
कविता राहिल्या.
अर्जुन लिहीत होता,
पण आता कविता बदलत होत्या.
त्या आनंदाच्या नव्हत्या,
त्या स्वीकाराच्या होत्या.
विरह, जो ओरडत नाही
अर्जुन रडला नाही.
त्याने प्रश्न विचारले नाहीत.
त्याने फक्त लिहिलं.
कारण काही वेदना अशा असतात
ज्या आवाज सहन करत नाहीत,
त्या शब्द मागतात.
त्याने वही उघडली आणि लिहिलं—
तू निघून गेलीस म्हणून,
शब्द संपले नाहीत,
ते अधिक सावध झाले,
आता ते वेदना जपतात.
ही कविता त्याने कुठेही दाखवली नाही.
ती फक्त त्याच्यासाठी होती.
Love Poem in Marathi: बदललेला सूर
आधीच्या कवितांत
नजरा होत्या,
हसू होतं,
आणि शक्यता होत्या.
आता कवितांमध्ये—
- संयम होता
- आठवण होती
- आणि स्वीकार होता
प्रेम हरवलं नव्हतं,
ते रूपांतरित झालं होतं.
शब्दांना वाचक मिळतात
एक दिवस अर्जुनच्या मित्राने त्याच्या वहीतील कविता वाचल्या.
तो म्हणाला,
“या कविता लोकांनी वाचायला हव्यात.”
अर्जुनने आधी नकार दिला.
पण नंतर विचार केला—
जर शब्दांनी मला सावरलं,
तर कदाचित इतरांनाही सावरतील.
त्याने एक ब्लॉग सुरू केला.
नाव ठेवलं—
Love Poem in Marathi.
वैयक्तिक ते सार्वत्रिक
पहिली कविता पोस्ट झाली.
मग दुसरी.
हळूहळू वाचक येऊ लागले.
कमेंट्स येत होत्या—
- “हे माझं प्रेम आहे.”
- “ही वेदना ओळखीची आहे.”
- “शब्दांनी धीर दिला.”
अर्जुन थांबला.
त्याला जाणवलं—
प्रेम फक्त दोन लोकांत मर्यादित नसतं.
ते अनुभवात सामायिक होतं.
मृणालचा संदेश
एका संध्याकाळी,
एका अनोळखी ईमेलवरून संदेश आला.
“तुझ्या कविता वाचतेय.
त्या बदलल्या आहेत.
तूही बदलला असशील.”
नाव नव्हतं.
पण अर्जुनला ओळख पटली.
त्याने उत्तर दिलं नाही.
काही नाती उत्तरांवर टिकत नाहीत,
ती समजुतीवर टिकतात.
प्रेमाची नवी व्याख्या
त्या रात्री अर्जुनने लिहिलं—
प्रेम म्हणजे परत मिळवणं नाही,
प्रेम म्हणजे सोडून देताना कटुता नसणं,
तू आनंदी असशील जिथे,
तिथेच माझ्या कवितेचा शेवट आहे.
ही कविता सर्वाधिक वाचली गेली.
शब्द आता आधार बनतात
अर्जुन रोज लिहायचा.
आता मृणालसाठी नाही,
तर प्रेम अनुभवलेल्या प्रत्येकासाठी.
त्याच्या कवितांत—
- कोणावरही आरोप नव्हता
- कोणतीही तक्रार नव्हती
- फक्त प्रामाणिक भावना होत्या
हीच या love poem in Marathiची खरी ओळख बनत होती.
प्रेम पुन्हा येतं, पण शांतपणे
एक दिवस अर्जुनच्या ब्लॉगवर एक कमेंट आली.
नाव होतं—अदिती.
“तुझ्या कविता मोठ्या नाहीत,
पण त्या थांबायला भाग पाडतात.”
अर्जुनने उत्तर दिलं.
गप्पा सुरू झाल्या.
हळूहळू ओळख झाली.
अदिती कविता मागत नव्हती.
ती प्रश्न विचारत होती.
आणि अर्जुन पहिल्यांदाच बोलत होता,
फक्त लिहित नव्हता.
Love Poem in Marathi: परिपक्वतेची ओळख
अर्जुनने अदितीसाठी कधी खास कविता लिहिली नाही.
त्याने घाई केली नाही.
कारण त्याला आता प्रेमाबद्दल एक गोष्ट कळली होती—
- प्रेम सिद्ध करायचं नसतं
- ते वेळेला सोबत चालायला द्यायचं असतं
- आणि शब्दांपेक्षा कृती महत्त्वाची असते
तो बदलला होता.
शब्दांनी त्याला शिकवलं होतं.
शेवटची कविता, नवी सुरुवात
एका रात्री अर्जुनने ब्लॉगवर एक कविता टाकली.
ती कुणासाठी खास नव्हती.
पण सगळ्यांसाठी खरी होती.
प्रेम म्हणजे सवय नव्हे,
ते निवड असते रोजची,
तू जवळ असशील तर ठीक,
दूर असलीस तरी आदर शिल्लक असतो.
ही कविता वाचून लोक थांबले.
काहींनी शेअर केली.
काहींनी साठवून ठेवली.
अर्जुन हसला.
प्रेमाचा खरा अर्थ
अर्जुनला आता स्पष्ट कळलं होतं—
प्रेम म्हणजे—
- ताबा नाही
- अपेक्षांची यादी नाही
- आणि सततची खात्रीही नाही
प्रेम म्हणजे स्वातंत्र्यासोबतची साथ.
हीच त्याच्या love poem in Marathiची आत्मा होती.
कथेची शिकवण (Moral)
या love poem in Marathi कथेचा नैतिक अर्थ (Moral):
- प्रेम जिंकण्यावर नाही, समजुतीवर टिकतं
- विरहातूनही परिपक्व प्रेम जन्माला येऊ शकतं
- शब्द, जर प्रामाणिक असतील, तर ते वेदनेतूनही आधार देतात
जे प्रेम सोडताना आदर ठेवतं,
तेच प्रेम टिकून राहतं—आठवणीत का होईना.
वाचकांसाठी थोडक्यात सारांश (Summary)
- ही love poem in Marathi कथा अर्जुन आणि त्याच्या कवितांची आहे
- शांत प्रेम, विरह आणि स्वीकार यांतून त्याचा प्रवास घडतो
- कविता वैयक्तिक भावनांपासून सार्वत्रिक अनुभव बनतात
- कथा सांगते की प्रेम म्हणजे मिळवणं नाही, तर समजून घेणं
शेवटचा विचार
आपण सगळेच कधी ना कधी
शब्दांत प्रेम शोधतो.
कधी ते सापडतं,
कधी हरवतं.
पण जर एखादी कविता
तुम्हाला थोडा वेळ थांबवते,
आणि मन शांत करते—
तर समजा,
ती कविता प्रेमापर्यंत पोहोचली आहे.
Thanks for reading! Love Poem in Marathi: शब्दांआडचं प्रेम सांगणारी एक हळवी कथा you can check out on google.