कधी कधी प्रेम मोठ्या कथांमध्ये नसतं.
ते चार ओळींत सामावतं.
एखाद्या वहीच्या शेवटच्या पानावर,
किंवा न बोलता दिलेल्या एका नजरेत.
मराठी प्रेम कविता चारोळ्या अशाच असतात—लहान, पण खोल.
त्या वाचल्या जात नाहीत, जाणवतात.
ही कथा आहे अशाच चारोळ्यांची,
आणि त्या चारोळ्यांमधून हळूहळू उलगडत गेलेल्या एका प्रेमाची.
मराठी प्रेम कविता चारोळ्या: सुरुवात एका वहीपासून
निखिलला लिहायची सवय होती.
मोठ्या कविता नाही,
चार ओळी—चारोळ्या.
कॉलेजच्या लायब्ररीत बसून,
तो वही उघडायचा
आणि मनात आलं ते लिहायचा.
त्याला माहीत नव्हतं,
की त्या वहीतली प्रत्येक चारोळी
कुणाच्या तरी आयुष्याचा भाग बनणार आहे.
ती आली, शब्द थांबले
समीरा.
ती एक दिवस त्याच टेबलावर येऊन बसली.
पुस्तक हातात,
डोळ्यांत शांतपणा.
निखिल लिहित होता.
समीरा पाहत होती.
काही वेळाने तिने विचारलं,
“चारोळी आहे का?”
निखिल थोडा गोंधळला.
मग वही तिच्यापुढे सरकवली.
पहिली चारोळी, पहिली जाणीव
समीरा वाचत होती.
हसली नाही, बोलली नाही.
पण निखिलला कळलं—
ती थांबली आहे.
त्या पानावर लिहिलं होतं:
चार शब्द बोलायचं ठरवलं होतं,
पण नजरेतच सगळं उमटलं,
तू समोर बसलीस तेव्हाच कळलं,
प्रेम बोलत नाही, ते आपोआप घडलं.
समीरा हळूच म्हणाली,
“हे कोणासाठी आहे?”
निखिल म्हणाला,
“माहीत नाही… अजून.”
ओळख, जी चारोळ्यांत वाढली
त्या दिवसानंतर समीरा रोज यायला लागली.
कधी एकटी, कधी मैत्रिणीसोबत.
निखिल लिहायचा.
समीरा वाचायची.
त्यांच्यात संवाद कमी होता,
पण चारोळ्या जास्त बोलत होत्या.
मराठी प्रेम कविता चारोळ्या: न बोललेलं प्रेम
एक दिवस निखिलने लिहिलं:
तू विचारतेस, मी शांत का असतो,
कारण शब्द अपुरे पडतात,
चार ओळी लिहिताना समजतं,
प्रेम व्यक्त नाही, अनुभवलं जातं.
समीरा थांबली.
ती म्हणाली,
“कधी कधी चार ओळी माणसाला उघडं करतात.”
त्या दिवशी दोघांनी पहिल्यांदा चहा घेतला.
चारोळीच्या बाहेर.
चारोळ्यांमधून उमललेलं नातं
त्यांचं नातं नाव न घेताच वाढत होतं.
ना प्रपोज,
ना कबुली.
फक्त—
- वहीत ठेवलेली गुलाबाची पाकळी
- मेसेजमध्ये पाठवलेली चारोळी
- आणि “आज लिहिलंस का?” असा प्रश्न
प्रेम मोठं होत नव्हतं,
ते खरं होतं.
एक चारोळी, एक वळण
एक दिवस समीरा शांत होती.
ती म्हणाली,
“माझं लग्न ठरतंय.”
निखिल काही बोलला नाही.
त्या रात्री त्याने चारोळी लिहिली:
तू माझी कधीच नव्हतीस,
हे मान्य करायला वेळ लागला,
पण चार ओळींत जपलेलं प्रेम,
कधीच अपूर्ण वाटलं नाही.
प्रेम सोडणं, पण सन्मान ठेवणं
समीरा दुसऱ्या शहरात गेली.
वही बंद झाली नाही,
पण रिकामी झाली.
निखिल लिहीत राहिला.
आता प्रेमाबद्दल नाही,
पण प्रेमाने शिकवलेल्या गोष्टींबद्दल.
प्रेमानंतरची शांतता
लोक म्हणतात, प्रेम संपलं की वेदना येते.
निखिलला मात्र वेदनेपेक्षा शांतता जाणवत होती.
कारण त्याचं प्रेम कधीच हक्काचं नव्हतं.
ते आदराचं होतं.
त्याने वही उघडली आणि लिहिलं:
निघून जाणं हे अपयश नाही,
जर आठवणीत सन्मान असेल,
प्रेम हरवत नाही कधीच,
फक्त त्याचं रूप बदलतं.
त्या चारोळीला त्याने नाव दिलं—
“स्वीकार”.
चारोळ्यांचा बदललेला विषय
आधीच्या चारोळ्यांत डोळे, नजरा, शांत भेटी होत्या.
आता त्यात वेगळे शब्द येऊ लागले—
- समज
- स्वीकार
- कृतज्ञता
निखिल आता प्रेमाबद्दल लिहित नव्हता,
तो प्रेमातून शिकलेल्या गोष्टी लिहित होता.
मराठी प्रेम कविता चारोळ्या: वाचक वाढतात
एक दिवस त्याच्या मित्राने सहज सुचवलं,
“तुझ्या चारोळ्या ऑनलाईन टाक.”
निखिलने फार विचार केला नाही.
इंस्टाग्रामवर एक साधं पेज सुरू केलं.
पहिली चारोळी टाकली.
काही लाईक्स आले.
काही कमेंट्स.
एका कमेंटमध्ये लिहिलं होतं—
“ही चारोळी माझ्यासारखीच आहे.”
निखिल थांबला.
वैयक्तिक ते सार्वत्रिक
त्याला उमगलं—
ही चारोळी फक्त त्याची नव्हती.
ती कुणाच्याही आयुष्याचा आरसा होऊ शकते.
त्याने आणखी चारोळ्या टाकायला सुरुवात केली.
लोक मेसेज करू लागले—
- “हे शब्द माझ्या मनातले आहेत.”
- “प्रेम संपल्यानंतर असं वाटतं.”
- “धन्यवाद, समजून घेतल्याबद्दल.”
चार ओळी लोकांना आधार देत होत्या.
अचानक आलेला संदेश
एक संध्याकाळी निखिलला एक मेसेज आला.
नाव ओळखीचं होतं.
समीरा.
तिने लिहिलं होतं—
“तुझ्या चारोळ्या वाचतेय.
अजूनही तितक्याच शांत आहेत.”
निखिलने उत्तर दिलं नाही.
त्याला उत्तराची गरज वाटली नाही.
कारण काही नाती शब्दांपलीकडे गेलेली असतात.
प्रेमाची परिपक्व व्याख्या
त्या रात्री निखिलने लिहिलं:
प्रेम म्हणजे परत मिळवणं नाही,
प्रेम म्हणजे सुखात अडथळा न होणं,
तू आनंदी असशील तर,
माझं प्रेम अपूर्ण कसं ठरेल?
ही चारोळी सर्वात जास्त शेअर झाली.
चारोळ्या आता ओळख बनतात
निखिलचं नाव लोकांना माहित नव्हतं.
पण त्याच्या चारोळ्या ओळखीच्या झाल्या होत्या.
तो कुणासाठी खास नव्हता,
पण कुणालाही जवळचा होता.
हीच मराठी प्रेम कविता चारोळ्याची ताकद होती.
चारोळ्यांतून आलेली नवी दिशा
एका छोट्या कार्यक्रमात निखिलला बोलावलं गेलं.
कविता वाचन नव्हतं,
फक्त चारोळ्या.
चार ओळी,
थोडा थांबा,
आणि शांत टाळ्या.
तो मंचावर उभा राहिला आणि म्हणाला—
“या चारोळ्या प्रेमाबद्दल आहेत,
पण त्या प्रेम मिळालंच पाहिजे असं सांगत नाहीत.”
मग त्याने वाचलं:
जिंकणं प्रेम नाही,
हरवणं अपयश नाही,
जिथे आदर टिकतो,
तिथेच प्रेम खरं असतं.
त्या क्षणी निखिलला जाणवलं—
ही चारोळी त्याची राहिली नाही.
प्रेम पुन्हा येतं, पण वेगळ्या रूपात
काही महिन्यांनी निखिलच्या आयुष्यात मृणाल आली.
ती चारोळ्यांची चाहती नव्हती,
पण शब्दांना आदर देणारी होती.
निखिलने तिला कधीच चारोळी पाठवली नाही.
त्याला घाई नव्हती.
कारण त्याने प्रेमाबद्दल एक गोष्ट शिकली होती—
प्रेम सिद्ध करायचं नसतं,
ते उगवू द्यायचं असतं.
मराठी प्रेम कविता चारोळ्या: परिपक्वतेचा अर्थ
निखिल अजूनही लिहित होता.
पण आता चारोळ्या बदलल्या होत्या—
- त्या अपेक्षा सांगत नव्हत्या
- त्या हक्क मांडत नव्हत्या
- त्या फक्त भावना स्पष्ट करत होत्या
एक दिवस त्याने लिहिलं:
प्रेम म्हणजे तुझ्याशिवायही,
तुझ्या आनंदात आनंद मानणं,
तू जवळ असशील तर ठीक,
दूर असलीस तरी समज ठेवणं.
ही चारोळी त्याच्या आयुष्याचं तत्त्व बनली.
कथेची शिकवण (Moral)
या कथेचा नैतिक अर्थ (Moral):
- प्रेम लहान शब्दांतही पूर्ण असू शकतं
- स्वीकार आणि आदर यांशिवाय प्रेम टिकत नाही
- भावना मोकळ्या ठेवल्या, तर त्या ओझं न होता आधार बनतात
चार ओळींत मावलेलं प्रेम,
मोठ्या शब्दांपेक्षा जास्त खरं असतं.
वाचकांसाठी थोडक्यात सारांश (Summary)
- ही मराठी प्रेम कविता चारोळ्या कथा निखिल आणि त्याच्या लेखनाची आहे
- चारोळ्यांतून उमललेलं प्रेम स्वीकारात बदलतं
- प्रेम संपल्यानंतरही आदर, समज आणि कृतज्ञता टिकते
- कथा सांगते की प्रेम म्हणजे मिळवणं नाही, तर समृद्ध होणं
शेवटचा विचार
आपण सगळेच कधी ना कधी
चार ओळींत आपलं मन शोधतो.
कधी त्या ओळी कुणासाठी असतात,
कधी कुणामुळे.
जर ही मराठी प्रेम कविता चारोळ्या कथा वाचताना
तुम्हाला एखादी ओळ आठवली असेल,
तर समजा—
ती चारोळी आधीच तुमच्यात होती.
Thanks for reading! मराठी प्रेम कविता चारोळ्या: चार ओळींत साठलेलं प्रेम आणि एक हळवी कथा marathi prem kavita charolya you can check out on google.